ماه من کامل شد...(قسمت اول)

  آرام ...آرام ...

 نزدیک می شد ...
 
قلب من امـا در طپش ...
 
چشم من اما گریان ...
 
انتظار و انتظار و انتظار ...
 
رسیدیم ...
 
گفتند اینجا چند قدمی صحن علمــــدار است ...
 
دل پریشانم پریشان تر شد ...
 
به راه افتادیم ...
 
قدم ها آرام ...
 
پایم توانش بیش از این نبود ...
 
هر قدم جلوتر که می رفتیم ...
 
دل ها پریشانتر ...
 
قلب ها تندتر می زد ...
 
وارد کوچه شدیم ...
 
قمـر رخ نمود ...
 
مــاه من کامل شد ...
 
روزه ی دل شکست ...
 

زانـو زدم...

در برابر کوهی از غیرت و ادب و جوانمردی ...

دل نیز توان سخن نداشت ... چه رسد به زبان ...

اشک ها حرف دل را زد ...

 گفتند رسم ادب آن است اول اربـاب را زیارت کنیم بعد علمــــدار ...
 
چرا که علمدار هم در جایی که امامش بود اول به حضــوراو می رسید ...
 
دوباره قدم ها شروع شد ...
 
اما این بار ارامشی عجیب در دل ...
 
آخـر ...
 
کوهی چون عبّاس پشتمان بود ... دست در دست عبّاس گذاشتیم و راهی حریم ارباب شدیم ...
 
 زیر لب ذکرم این بود:
 
"ای شاه سر جدا مرا پناهم ده....دمی به آهم ده....بیا و راهم ده...
 
ای که خواندی مرا... راهی نشانم ده...شوری به حالم ده....حرم مکانم ده..."
 
وارد حریمش شدیم ...
 
با پــــا که نه ... با سر ... با دل ...
 
چشم باز کردیم در حریـمش،ضریـحش مقابلمان بود ...
 
علمــدار دستمان را در دست ارباب گذاشت ...
 
پایم ... دلم ... سرم ...
 
هیـچ کدام دیگر توان نداشت ...
 
رو به روی ضریــحش ...
 
به زمین افتادم...
 
اشک ریختـم و اشک و اشک ...
 
من کجا و حریم و ضریح و صحن ارباب...

دلم جا ماند...

 آمدم....

اما دلم.....

در کنار بقیع جا ماند....

در کنار غربتش....

کنار چراغ همیشه خاموشش....

"کنار"

چه کلمه ی غریبی است برای انها که جز "در کنار بقیع بودن" چیز دیگری نصیبشان نشد...

دلم جا ماند در روضه ی رضوان...

در باب علی....

 دلم را برای همیشه انجا جا گذاشتم تا هیچ وقت برای کسی جز او تنگ نشود....

 تا هوای کسی جز او در خود راه ندهد...

دیگر حتی شنیدن نام مدینه هم دل سوخته ام را میلرزاند....

 انجا که فقط غربت است و غربت و غربت.......

حال و هوای دیگری داشت... مسجد شجره....

انجا که خالص شدم برای او...

 چقدر شیرین بود به تن کردن لباس سفید احرام....

لبیک....اللهم لبیک...

از ان شیرین تر طپش های قلبم بود...صدایش را میشنیدم...

هرچه به او نزدیک تر میشدیم تند تر میشد...

 انگار عجله ی او برای دیدن خانه ی یار بیشتر از من بود...

و لحظه ی وصل........

 حریم امن الهی...

انجا که با دلی شکسته فقط برای او بودم...

فقط گرد او میچرخیدم...

"ربنا اتنا" یش ذکر لبانم شده بود...

 چشمان خیسم فقط بر جای جای خانه او خیره میگشت...

بر ناودان طلایش...

 بر حجرالاسودش....

راستی...

هاجر را با تمام وجود فهمیدم.................................
 
فقط خدا میداند ذکر مولای یا مولای با دلم چه کرد در مسعی....
 
چه شوری داشت...
 
تماشای سیل عظیم حاجیان در حال سعی...
 
از عرفات و منا و مشعر .... فقط دیدنش نصیبم شد...و سوز دل...و آهی....
 
 رمی جمره را دیدم....اما چه سود...که شیطان وجود را باز با خود اوردم...
 
هرچه تلاش کردم فایده نداشت...
 
رسید لحظه ای که ارزوی نرسیدنش را داشتم...
 
وداع.............
 
با تو رفتم...بی تو باز آمدم...از سر کوی او...دل دیوانه....

راهی بقیع

هنوز باورم نمیشه...

باورم نمیشه فقط 20 روز دیگه مونده تا چشمم به نور بقیع روشن شه...

باورم نمیشه خدا من رو لایق زیارت خانه اش دونسته...

 کنار 15 شهید گمنام تو معراج شهدا بودیم که فهمیدیم سفر حج دقیقا 40 روز دیگه برامون رقم میخوره...

چهله ای از معراج تا بقیع...

اون موقع انقدر شوکه بودم که از زیارت شهدا هیچ چیز نفهمیدم...

و همش تو دلم میگفتم کاش یه بار دیگه بریم معراج...

وقتی اتوبوس ایستاد و دیدم باز هم زائر شهدای گمنام معراج شهدا شدیم تو دلم غوغایی بود...

فکر اینکه از پیش شهدای گمنام میرم زیارت مادر گمنامشون خیلی هواییم کرده بود...

و حالا از اون روز 20 روز گذشته و فقط 20 روز دیگه مونده...

نمیدونید این روز شماری چه لذتی داره...

روز شماری برای رسیدن به بقیع...غربت آقا امام حسن...حرم رسول الله...

میگن وقتی از مدینه میخوای بری مکه حس فرزندی رو داری که داره از پدرش جدا میشه....

دارم ثانیه شماری میکنم واسه درک این حس...

درک حس خالص شدن برای خدا زمان احرام...

شوق به تن کردن لباس سفید...

دلم پر میکشه برای به زبون آوردن لبیک...اللهم لبیک...

برای اولین باری که وارد حریم امن الهی میشم...و چشمم به کعبه میفته...

برای سعی بین صفا و مروه...برای فهمیدن هاجر...

برای اقامه نماز پشت مقام ابراهیم...

برای ثانیه به ثانیه ی این سفر روز شماری میکنم...جز ثانیه ی آخر و لحظه ی وداع...

کاش این سفر انقدر دیر بگذره که سیراب بشم از عشق معبود...
 

حاج احمد...

حاج احمد...

کوتاهی ام را ببخش و بگذار به پای نادانی...

من از شهید و شهادت فقط نام کسانی چون حاج همت شنیده ام و بس...

وقتی کسی میگوید حاج احمد...

با تعجب به او نگاه میکنم...

حاج احمد؟؟!!

من تا به حال اسمش را هم نشنیده ام...

من چمیدانم از داغ دل پدری که سالها در انتظارت ماند...و اخر هم...روی ماهت را ندید و رفت...

حاج احمد....

درد...

ده روز برای حسین اشک ریختی....

اما یک عمر را.....

باید برای زینب اشک ریخت...

ده روز روزهای سختی و مصیبت حسین بود و یک عمر............

روزهای غربت و اسیری وتنهایی زینب.....

با چشم دل نگاه کنی درد زینب بیش تر است تا درد حسین...

 

مسعی...

در مسعی باید فاصله ی دو نور سبز را ...

هروله کنان رفت...

چرا که حضرت هاجر در آن فاصله اسماعیل تشنه لب را می دیده که از تشنگی پای بر زمین می کوبد...

 و در آن فاصله به شدت مضطر بوده اند.....

 و من هنوز در فکرم....

 که اگر بین الحرمین را مسعی کردیم...

 کجا باید هروله کنیم...

  زینب در کجا بیش از همه مضطر بود...

کاش...

 کاش می توانستیم در بین الحرمین مسعی بسازیم...

چه شیرین است سعی بین حسین و عباس...

در جستجوی آب...